Na zoveel jaren gewacht te hebben op de vrouw van mijn dromen had ik nimmer gedacht dat dit me zou overkomen. Nu weet ik niet wat te doen want kan nergens hulp vinden..
Ik ben een heer van zesendertig jaar en woon in Nederland. Om en bij drie jaar geleden leerde ik haar kennen op de opleiding die we samen bezochten. Ze was altijd een vrij stille vrouw en dat trok me juist aan van haar, ze was altijd in haar eentje bezig en bemoeide zo min mogelijk met anderen. Na haar een tijd geobserveerd te hebben voelde ik dat branderig gevoel in me om met haar in contact te komen.
Zo heb ik maanden steeds bij de uitgang gewacht om haar te groeten en te proberen haar te spreken. Op een gegeven moment had ik er genoeg van want ze gaf me gewoon geen aandacht. Ik liet het maar voor wat het was. Een dag begon een nieuwe een module van de opleiding die we met anderen samen moesten uitvoeren, waardoor zij samen met mij en anderen aan een project moesten werken. Dat was het moment dat ik haar dichterbij me gehad heb. Haar stilte maakte me steeds weer nieuwsgierig en angstig naar meer. De blik op haar gezicht altijd zo diep vol liefde. Ik heb hier nachten slapeloze nachten van gekregen. Elke dag keek ik uit naar haar. Na maanden deze routine bij mezelf ontdekt te hebben gaf ik op en zei tegen mezelf ik ben geinteresseerd in deze vrouw. Ik wil haar in me leven!
Zo begon ik elke keer meer aandacht aan haar te besteden en begon ze me als vertrouwenspersoon te zien. We spraken soms uren onder de boom op het terrein van de opleiding. Ze was zo charmant dat ik mijn maaltijden soms vergat. We brachten steeds meer en meer tijd met elkaar door en dat zorgde ervoor dat we steeds openlijker naar elkaar toe werden. Op een gegeven moment brachten we elke dag met elkaar door. We konden niet meer zonder die aandacht die we mekaar gaven. Onze vrienden en ouders hadden door dat we verliefd waren. Alleen hadden wij dat nog niet eens toegegeven aan elkaar.
Het duurde niet lang meer en we gaven het op. We waren smoor verliefd. Ze zei het ook gewoon tegen me dat ze geen dag zonder me kan doorbrengen. Ik gaf ook toe dat ik haar niet meer kwijt wil. Na iets langer dan een jaar doorgebracht te hebben waren we een nacht samen en hebben we bijna omgang gekregen. Ze heeft me die dag gestopt en gezegd: “Nee, ik wil dit alleen doen met de man die met me trouwt”. Ik was toen al zeker dat het de vrouw zou worden waarmee ik de rest van me leven zou doorbrengen dus vroeg ik haar enkele maanden daarna ten huwelijk.
We zijn toen heel romantisch getrouwd en iedereen die ter plekke was raakte volgens mij opnieuw verliefd op zijn/haar partner vanwege de liefde die wij naar elkaar uitstraalde. Had me geen ander huwelijk kunnen voorstellen dan dit met haar. Het enige is dat we vanaf onze eerste poging tot sex enorme problemen hebben gehad. Ze heeft last van vaginisme. Voor degene die dat niet kennen, vaginisme is een onwillekeurig aanspannen van de spieren in je bekkenbodem waardoor het (vrijwel) onmogelijk is om iets in de vagina in te brengen. Daardoor is het onmogelijk om sex te hebben. Soms is ze al dicht gespannen zelfs voordat ik haar binnen durf te dringen. Dit heeft ervoor gezorgd dat we maanden al getrouwd zijn, maar tot op heden geen normale sex hebben kunnen hebben. Ik houd enorm veel van haar maar stress hier ook om. We hebben al zoveel gesprekken hierover gehad, maar haar lichaam blijft op deze manier reageren. We hebben de doktoren bezocht en verscheidene middelen gebruikt. Helaas zonder resultaat. Ik zag dat je hier anoniem je verhaal kan delen en advies krijg dus ik durf het gewoon in de hoop dat ik iets of iemand tegenkom die ons kan helpen. Alle hulp is welkom. Alvast onze dank aan u allen.